غزل های عاشقانه ی من

رخساره همچو برگ خزان شد  ز  هجر  یار

هجران   بلای  جان  شد  و   اندوه   روزگار

خوابم   نمی برد   ز   فراق    نگاه   دوست

دردم  نهان   و   اشک  دو  چشمانم  آشکار

در  دیدگان  خون   شده ام  نقش  فراق  بین

اشکم   روان  و  دیده  چو  دریا   و   غم  کنار

خواهم کنم فدای تو ای دوست ، جان خویش

در   جان    من   خیال    جمال    تو     یادگار

تعبیر  عشق  را  چو   ندانی  ،   مگو   سخن

عاقل    همیشه    هست  شکیبا  و    بردبار

تن شد نحیف و جان به لب آمد ز هجر دوست

خواهم  روم  به   باغ    وصالش  در  این   بهار

نومید   شد    دلم   ز    وصال    کهن      نگار

طی   شد   تمام  عمر  و   جوانی   در  انتظار

هادی   در    اشتباه     جوانی     شدی   فنا

اینک   غم    است   در      دل   دیوانه    پایدار